s ó l s t a f i r

Fyrir um hálfu ári dreymdi mig draum sem vakti mér mikinn ugg um þjóðfélagsmálin og hefur verið ofarlega í huga mér í ástandinu síðustu misseri. Ég setti hann á bloggið á sínum tíma en hér er kjarninn úr honum:

Þar sem ég sit þarna með útsýni yfir borgina, verð ég var við að eitthvað gengur á á hæðinni ekki svo langt frá mér, sem er þá Skólavörðuholtið (en náttúrulega hálfgerð spegilmynd, eða óraunverulegt, eins og oft í draumum). Sé ég allt í einu mér til hrellingar að turninn á Hallgrímskrikju er farinn að hallast og hann eykst stöðugt, uns kirkjan fellur með látum á hliðina. Ég bíð eftir höggbylgjunni eftir fall þessa mikla risa en ekkert slíkt kemur. Heyri eins og í lýsingu á fréttastöð að einhver mistök hafi orðið hjá vinniflokki í kringum kirkjuna, sem hafi valdið þessum harmleik. Ég hugsa í lostinu: ,,Þetta er að gerast í alvöru og verður ekki aftur tekið". Þá drynur allt í einu við sprenging í miðju kirkjuhúsinu, fyrst ein stór og svo ein eða tvær litlar í kjölfarið, svo svartir sandstrókar gjósa upp úr hlið hinnar föllnu byggingar og hún laskast mikið (var í heilu lagi eftir fallið),en turninn liggur ennþá nokkuð heillegur.

Hér kemur svo hugleiðing frá ónefndum ritstjóra bloggsíðu um drauma (http://draumar.blog.is/blog/draumar/) sem ég setti drauminn inná:

.... En örlítið að draumnum þínum, sem ég las á blogginu þínu og finnst afar áhugaverður. Ástæða þess er sú að þessi draumur er mjög sterkur og með táknum sem afar ólíklegt er að þú hefðir verið að hugsa um í vöku eða yfirleitt að velta þér uppúr, "hrun Hallgrímskirkju". Kirkjuturn þykir almennt gott draumtákn og er þá gjarnan bendlaður við hamingju og endurgoldna ást. Hruninn turn er á hinn bóginn ekki jafn jákvætt og gæti verið fyrirboði um brostnar vonir af einhverju tagi. Í þessum draumi þínum er þó eitthvað sem segir mér að fall Hallgrímskirkju, sem er ákveðið borgartákn og tákn festu, geti falist fyrirboði stórra óvæntra hluta sem gerast í samfélaginu frekar en í þínu persónulega lífi. Fráfall einhvers mikils metins eða þá að einhverjar stoðir í samfélaginu bregðast, hlutir sem fólk treystir að ekkert geti haggað, en komi svo eins og köld gusa að allt annað sé uppá teningnum.

Magnað!

Svo er bara spurning hvort kirkjan er komin á hliðina eða hvað...?

Jæja, þá er komið nýtt ár einu sinni enn. Það byrjar hálf þreytulega hjá mér þar sem ég hef ekki náð að losa mig við desemberpestina, sem ég setti á pásu þegar jólasveinavertíðin byrjaði, og hef verið að njóta eftirkastanna af öllu bramoltinu fyrir jólin síðustu daga. En þetta er nú svo sem varla kvörtunarvert þar sem ég held nógu miklum kröftum til daglegra athafna en leggst svo endilangur að kvöldi yfir góðri bók (eitt af áramótaheitunum - að vera duglegri að lesa).

En hvað áramótaheitin varðar þá er ég aldrei með neitt sérstakt en hef þó hugsað að taka mig í gegn á ákveðnum sviðum sem ég tel vera mér og mínum til heilla - skerpa fókusinn á lífinu.

Það fóru frekar fá jólakort frá okkur hjónunum fyrir þessi jól, og er aðallega um að kenna önnum á aðventunni. Ég er að hugsa um að setjast niður við jólakortaskriftir fljótlega eftir sumarfrí.

Þó að árið sem var að líða sé tímamótaár hjá mér hvað aldurinn varðar þá var ég að fatta að ég á annað afmæli á þessu ári, en í sumar verða 25 ár frá því ég spilaði á mínum fyrsta dansleik, en það var með hljómsveitinni Bismarck í Samkomuhúsi Stöðfirðinga. Ekki fór mikið fyrir fólkinu á þessum mikla viðburði, man eftir Sveinbirni, bræðrunum Friðmari og Sigga á Gili.... og svo voru nokkrir aðrir. Bjössi í Dagsbrún var dyravörður og hafði ekkert að gera. Ég held samt að við höfum nú spilað allt ballið, enda til lítils að vera búnir að æfa upp programm og nota það ekkert. Þetta varð svo svanasöngur hljómsveitarinnar, sem hafði spilað grimmt árið áður (ekki með Somma litla í Sunnuhvoli innanborðs) og m.a.s gefið út plötu. Nokkur lög sem voru á programminu: Anyway you want með Chicago, Reykjavíkurblús og Þorparinn með Magga Eiríks, Hot Blooded með Foreigner, Black magic woman með Santana, Woman of our day með Svanfríði .... ofloflofl.....

En þarna er ég bara hálfdrættingur á við félaga Geirmund Valtýsson sem fagnar á árinu 50 ára bransaafmæli.... go Geiri!

Hef þetta ekki lengra og óska ykkur alls hins besta á komandi tíð.

Datt inn í ansi magnaðan sjónvarpsþátt í fyrrakvöld held ég, á sjóngufunni, um uppeldismál. Þetta var skoskur þáttur þar sem verið var að fjalla um áhrif mismunandi uppeldisaðstæðna á persónuleika barna, fylgst var með nokkrum fjölskyldum og lögð próf fyrir börnin sem og verkefni sem foreldrar áttu að leysa úr.

Það kom svo sem ekkert nýtt fram í þessum þætti, en myndin var dregin mjög skýrt fram í dagsljósið, hversu mikill lykilþáttur utanumhald foreldra er í uppeldi barna þeirra, að þeir hvetji börnin sín til dáða og séu einnig góðar og traustar fyrirmyndir. Aldrei of lítið af slíku borið á borð á þessum tímum þar sem tilhneigingin er því miður allt of mikil að firra sig ábyrgð og skella skuldinni á stofnanir samfélagsins.

Sem dæmi um hve hvatningin getur fleytt manni áfram, þá var ég 11-12 ára þegar móðir mín fékk mér gítar í hendur og námsefni sem ég gat lært eftir heima. Ég greip þetta á lofti og sé ekki eftir því í dag, enda tónlist og hljóðfæraleikur órofa þáttur í lífi og starfi hjá mér. Þarna fékk ég hvatningu og hvað  fyrirmynd varðar þá hafði hún mamma líka oft spilað og sungið fyrir okkur Sollu þegar við vorum lítil.

Góð hvatning og fyrirmynd. Ég gæti ekki gert mér í hugarlund hvert ég hefði stefnt ef ég hefði ekki orðið þessarar gæfu aðnjótandi. Takk mamma!:)